Ўтган йили баҳор келиши билан уйимизга қалдирғочлар келиб ин қўйди. Вақт ўтиши билан тухум қўйиб бирин-кетин жажжигина палапонлар очиб чиқа бошлади. Она қалдирғоч тиним билмай палапонларига егулик ташир эди. Аста-секин жажжигина қалдирғочлар уядан бошини чиқариб она қалдирғочлар нималар деяётгандек бўлиб туюлар эди.
Энди қалдирғочлар аста-секин қанот қоқадиган бўлиб, кейин уй ичига учадиган, кейин ташқари чиқиб учиб келадиган бўлишдилар. Куз келиб қалдирғочлар иссиқ ўлкаларга учиб кетишга аҳд қилдилар. Бироқ бир қалдирғоч уядан ҳеч чиқмади. Лекин она қалдирғоч унга овқат ташишдан сира ҳам чарчамас эди. Мен бесабрлик қилиб нарвон орқали қалдирғоч уяси томонга чиқдим. Не кўз билан кўрсам қалдирғоч туғма ногирон экан. Унинг бир қаноти йўқ экан. Она қалдирғоч билан Ота қалдирғоч бир-бирларига шунақанги чуғурлашдики ҳатто зоре қилишди. Иккиси суҳбатидан шуни англадимки, ота қалдирғоч она қалдирғочга сен болалар билан кетавер мен шу ерда боламиз олдида қоламан дегандек туюлди. Барча қалдирғочлар кетиб бўлишдилар. Уяда ногирон палапон билан ота қалдирғоч қолди. Куз охиригача ота қалдирғоч боласига тинмай хизмат қилди, елиб югуриб дон-дун ташиб, барча меҳрибонлигини аямай кўрсатди. Мен ҳар гал бўш бўлсам эринмай қалдирғочларни кузатар эдим. Алал оқибат бир куни кичик қалдирғоч жон таслим қилди. Ота қалдирғоч боласини ўлимида қаттиқ қайғу чекди. У шу ерда қолиб на сув ичар, на дон ер эди. Шу-шу ота қалдирғоч ҳам жон таслим қилди. Мени ажаблантирадиган нарса шу бўлдики, оддий ақлсиз, тилсиз жонивор ўз боласига нисбатан шунча меҳр-у шавқат кўрсатади-ю ақли жойида бўлган, фикр юритадиган инсон эса юқоридаги меҳрни ўз боласидан дариғ тутади.Қўни-қўшни ёри биродаридан силаи раҳмни узиб қўяди. Меҳрни биз шу қалдирғоч воситасида ўрганайлик!
Н. Шосаидов,
«Шайх Имом Аъзам” жоме масжиди имом хатиби
